Loach, chociaż zamykająca film scena nasycone jest częstym u tego twórcy patosem, oszczędnie dawkuje sugestie, na jakim gruncie miałyby rozwinąć się i zaowocować nadzieja i alternatywy wobec krytykowanego „tu i teraz”. Upatruję ich w tych momentach filmu, gdy Daniel z miłością tworzy: międzyludzkie więzi, ale też piękne i niepowtarzalne, bo wykonane ludzką ręką, dzieła artystycznego rzemiosła. Ofiaruje ludziom sobie najbliższym, a tworzy z myślą o nich.
Bruksela w okresie bezpośrednio poprzedzającym wybuch I wojny światowej należała do największych polskich ośrodków akademickich. Wynikało to z podjętej na fali wydarzeń rewolucji 1905 r., a potem kontynuowanej, akcji bojkotu wyższego szkolnictwa rosyjskiego. Nauka za granicą wynikała często z zapisów w policyjnych kartotekach, względnie – w przypadku kobiet – z braku lub znacznego ograniczenia dostępu do wyższego wykształcenia na uczelniach poszczególnych zaborów.
Gdyby w postawie Strzeleckiego nie było nic poza nieufnością, nadawałby się znakomicie na patrona i prekursora rzeczników „kresu wielkich narracji”. Jednakże jego nieufność wobec wielkich kategorii ufundowana była na zaufaniu do drugiego człowieka i wierze w wartości, ze względu na które on działa.