Dekonstrukcja narodowych mitów, która jeszcze w połowie lat 90. mogła się wydawać czymś intelektualnie ożywczym, dzisiaj stała się najzwyczajniej w świecie nudna. Ponadto dekonstrukcyjny wąż zaczął zjadać własny ogon: nawet dekonstrukcyjne teksty są czytane na sposób dekonstrukcyjny, jako przykłady zinternalizowanego kompleksu kolonialnego.
Nie chodzi tu bowiem o faktyczną wspólnotę losów, ale o to, co politycy tego sortu dają swojemu elektoratowi: bezcenne poczucie akceptacji ich preferencji kulturowo-estetycznych, które w oczach „popijającej latte wielkomiejskiej inteligencji” stanowią zwyczajny „paździerz” czy „obciach”.
Wpis Krzysztofa Nawratka nawołujący do totalnej inkluzywności poprzez otwarcie granic Europy na przybyszów spoza kontynentu jest dobrym przykładem idealistycznego, opartego na wartościach spojrzenia na postulaty polityczne. I na tym gruncie trudno mi toczyć polemikę, jednak jako nieuleczalny materialista filozoficzny czuję potrzebę sprowadzenia debaty migracyjnej na twardy grunt analizy klasowej. Otóż, odnoszę bowiem wrażenie, że bez […]
Jeśli „normalsi” w ogóle pojawiają się w świecie tych „cyfrowych nomadów”, to jedynie jako pomoc w załatwianiu podstawowych funkcji życiowych – w charakterze pracowników usług, którzy, gdy będzie trzeba, ugotują obiad w restauracji bądź wysprzątają mieszkanie.
Hasłowo określany „powrót do stabilności” może być łatwo zreinterpretowany jako obrona poszczególnych uniwersyteckich grup interesu
Lovecraft z Houellebecqiem pokazują jasno, że często bywa dokładnie na odwrót: konserwatywna reakcja przychodzi po dokładnym przemyśleniu lekcji Oświecenia
Mityczny program KNP to zbiór banałów i wyrazów wiary w magiczną, wszystko uzdrawiającą moc wolnego rynku, nie zawierający żadnych konkretów
żaden z aktualnie istniejących peryferyjnych reżimów nie stanowi w istocie alternatywy dla globalnego kapitalizmu – wręcz przeciwnie, większość z nich jest doskonale wkomponowana w to, co za Wallersteinem można by nazwać „systemem-światem”
Mitologia ta głosi, że działalność akademicka, podobnie jak zresztą działalność w sferze szeroko rozumianej kultury, jest działalnością w pewnym sensie wzniosłą i szlachetną, której nie można porównywać ze zwyczajną pracą zarobkową.
Polacy są dowodem na to, że można. Można być biednym i żyć w źle rządzonym kraju – a jednocześnie promieniować szczęściem.