Miałam wrażenie, że oglądam pięknie nakręconą opowieść, która prezentuje karykaturę wartości mi bliskich, takich jak minimalizowanie krzywdy wobec zwierząt czy poszanowanie przyrody. I nie dziwmy się, jeśli ten zniekształcony obraz się utrwali. Szkoda tylko, że pokolenie, które miało zmieniać świat, nie wydaje się zdolne do autorefleksji, a zamiast tego wystawia sobie pomnik, który ociera się o autokarykaturę.
Najważniejszy jest obieg informacji. Ludzie się dowiedzieli, że ustawa jest podpisana przez prezydenta, co odtrąbiono w mediach. Teraz wszyscy się muszą dowiedzieć, że ona jest martwa. I pozostanie martwa bez rozporządzenia, które będzie mogło funkcjonować w praktyce.
Lascha diagnoza rosnącej polaryzacji społecznej – na postępowe „elity” oraz zacofaną resztę, połączona z niepokojem o los demokracji – okazała się niezwykle trafna i prorocza. Pokazuje on, że dyskurs sprawiający, że Amerykanie stali się narodem złożonym z mniejszości, umiejętnie zamazuje rzeczywiste konflikty i prawdziwy stan rzeczy – pełen podziałów etnicznych i klasowych.
Praca rolników jest niezbędna do przetrwania każdego społeczeństwa. Dlatego też rolnictwo zasługuje na to, by stać się przedmiotem szerokiej i pogłębionej refleksji i dyskusji, przekraczającej ramy jednej dziedziny wiedzy. Aby taką dyskusję umożliwić, potrzebne jest zdobycie podstaw wiedzy na temat rolnictwa i społeczności parających się tym zajęciem – zarówno na świecie, jak i w Polsce.
Losy głównych bohaterów reportażu Nesterowicza pokazują, że przyspieszona modernizacja, jakiej zaznała Polska w latach tużpowojennych, była modernizacją co najwyżej kulawą i naznaczoną tak poważnymi skazami, że jej bilans należałoby przynajmniej postawić pod znakiem zapytania.
Wieś jako miejsce wytwarzania żywności, kultury i więzi społecznych, a także budowania relacji człowieka z przyrodą stanowi naszą wspólną sprawę.
Nie tożsamość i krew przodków bowiem decyduje o podziałach społecznych, lecz alokacja zasobów i mechanizmy sprawowania władzy.
Każdy projekt przezwyciężenia peryferyjności będzie musiał generować oburzenie, takie czy inne. Będzie bowiem naruszać jedną z fundamentalnych zasad całego układu geopolityczno-ekonomicznego tego regionu
W Rosji liczą się głównie instytucje władzy – silne państwo, które redystrybuuje prawie wszystkie zasoby, łącznie z szacunkiem
Komunizm w Polsce paradoksalnie wzmocnił znaczenie kapitału kulturowego, bo on się w PRL-u okazał jedynym trwałym zasobem.